Coraz więcej firm korzysta z kamer, systemów GPS czy kontroli poczty elektronicznej, by zwiększyć bezpieczeństwo i efektywność pracy. Jednak granica między legalnym nadzorem a naruszeniem prywatności pracownika bywa cienka.

Pracodawca, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, składek na ubezpieczenia społeczne oraz wpłat do PPK, zobowiązany jest do obliczania podatku dochodowego od wynagrodzeń pracowników i odprowadzania zaliczek na podatek do organu podatkowego. Czynności tych nie dokonuje osobiście.

Zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy, przewidziane w przepisach Kodeksu pracy, leży w wyłącznej gestii pracodawcy i wiąże się odmową dopuszczenia pracownika do wykonywania pracy w okresie wypowiedzenia stosunku pracy.

Rząd planuje istotne zmiany w Kodeksie pracy oraz ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (ZFŚS), których celem jest uproszczenie rozliczeń między pracodawcami a pracownikami, ograniczenie biurokracji oraz dostosowanie przepisów do współczesnych realiów rynku pracy.

Zagrożenia psychospołeczne w pracy wciąż stanowią obszar, który pracodawcy omijają szerokim łukiem, nie mając świadomości, że psychospołeczny dobrostan pracowników mieści się w podstawowym obowiązku pracodawcy, tj. zapewnieniu w miejscu pracy bezpieczeństwa i higieny pracy. Ponadto, zagrożenia psychospołeczne postrzegane są nie jako kwestia właściwej organizacji pracy, a jako indywidualny problem poszczególnych pracowników, o który ci ostatni powinni zadbać samodzielnie. Nic bardziej mylnego.

Zgodnie z Kodeksem pracy, wszelkie czynności w sprawach z zakresu prawa pracy wykonuje pracodawca. Co ważne, nie jest on zobowiązany do osobistego wykonywania tych czynności – może wyznaczyć inną osobę do działania w tym zakresie w jego imieniu. Dla zachowania ważności takich czynności, upoważnienie konkretnej osoby do działania w imieniu pracodawcy musi spełniać pewne formalne warunki przewidziane w przepisach prawnych.

Od 1 czerwca 2025 r. zaczęła obowiązywać ustawa dnia 2025 r. o warunkach dopuszczalności powierzenia pracy cudzoziemcom na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2025 r. poz. 621), zwana dalej „ustawą”. Akt ten zastępuje dotychczasowe przepisy o zatrudnianiu cudzoziemców, zawarte w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Umowa o pracę i umowa zlecenie to dwie najpopularniejsze formy zatrudnienia w Polsce, które różnią się podstawami prawnymi, zasadami wykonywania obowiązków oraz konsekwencjami prawnymi.

Od 1 czerwca 2025 r. polski rynek pracy czekają ogromne zmiany – w życie wejdą cztery ważne ustawy, które kompleksowo zrewolucjonizują zasady zatrudniania, zwalniania oraz wsparcia pracowników i pracodawców. Najważniejsze zmiany dotyczą m.in. cudzoziemców zatrudnianych w Polsce, osób z niepełnosprawnościami, pracowników 50+, a także kontaktów pracodawców z urzędami pracy i ZUS.

12 maja 2025 roku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej ogłoszono dwie kluczowe ustawy przygotowane przez Ministerstwo Pracy, które zrewolucjonizują polski rynek pracy. Mowa o ustawie o warunkach dopuszczalności powierzania pracy cudzoziemcom na terytorium RP oraz ustawie o rynku pracy i służbach zatrudnienia. Obie wejdą w życie już 1 czerwca 2025 roku i odpowiedzą na potrzeby zarówno pracowników, jak i pracodawców, w tym również cudzoziemców przebywających w Polsce.